(u)Mutlu Bayramlar!

Klasik olacak artık hep “artık eski bayramların tadı yok” sözü. Bu bayramı da aynı duygularla geçirdim. Bazen “ulan harbiden 90’ların çocukları bu duruşun sonuymuş” diyorum içimden. Benim çocukluğumda şöyleydi, böyleydi diye detaya inmek istemiyorum ama bir gerçek var ki o da hiçbir bayram çocukluğumuzdaki gibi geçmiyor.

Unutmadan söyleyeyim; başlığı (u)mutlu bayramlar yaptım çünkü, “inşallah bir daha ki bayramlarımız çocukluğumuzdaki gibi güzel bir bayram olarak geçer” anlamı katmak istedim.

Artık bayramlarla ilgili yazacağımız her yazı veya her mesaj artık klasikleşmiş gibi durduğundan hiçbirimize çekici gelmiyor sayın okuyan. Hal öyle ki atmasak da olur diyoruz. Aslında her klasikleşmiş olarak düşündüğümüz mesaj bir kutlamadır, bir hatırlamadır. Bunu unutuyoruz. Artık çocuklarımız temiz bayramlıklarını giydikten sonra sokaklara çıkıp, ev ev gezip şeker toplamıyorlar. Gezen çocukların aklında ise “hangi teyzenin elini öpsek şeker yerine para verir ki” düşüncesi yatıyor. Artık gönülden harçlık verme devri yerini matematiksel işlemlere bıraktı desek yeridir. “Cebimdeki bu 20 lirayı bu çocuğa vermesem neler yaparım” veya “bu daha çocuk yahu napacak sanki parayı, ben bu parayla 2 gün evdekileri geçindiririm” gibi cin fikirler türedi. (ulan bu düşüncedeki malların beynine sıçayım.) Mutluluğun, gönül güzelliğinin yerini para aldı dostlar. Günümüzde yüzsüzce ve mutluluk saçarak kendine zekat istenir oldu. (+bu yıl zekatı bizim aileye ver mustafa abi hah hah hah. -olur bacım.) Biz nasıl bir devire denk gelmişiz yahu? Keşke daha önceden dünyaya gelip şuan ki insanların “eski” veya “sıradanlanmış” dediği şeyleri gönülden yapsaydım. Bu saydıklarımın sayısını, konusunu uzattıkça uzatabiliriz ve kendimizden nefret edebiliriz.

Aslında bakarsanız her bayram hayırlıdır sayın okuyan. O yüzden artık ben “hayırlı bayramlar” yerine “mutlu bayramlar” demeyi tercih ediyorum. Size de bunu öneriyorum.

Bayramınız mutlu geçsin. Unutulmaya yüz tutmuş bir şarkıyla da yazıma son verirken, bayramın son gününde Barış Manço abimizi de anmış olalım. Bari o unutulmasın.